vrijdag 23 juni 2017

Pour un flirt sous le noyer

Intussen zit ik al weken thuis onder de notenboom te schrijven, in de luwte, weg van alles en iedereen. Het klinkt romantischer dan het is, maar ik heb er heel erg vrede mee, meer zelfs, nu en dan bekruipt me een gevoel van vervulling. Zoals Rousseau het in zijn "Vijfde Wandeling" ooit schreef: “Tant que cet état dure, on se suffit à soi-même comme dieu”. 

Het nieuwe boek vordert. Ik heb net iemand ten grave gedragen waar ik een jaar lang dag in dag uit mee in de weer ben geweest - daar schrijf ik misschien nog iets over. Elke dag zak ik verder weg in de middeleeuwen, elk uur word ik wat wijzer, soms trappel ik wel heel erg ter plaatse. 

Gisteren kreeg ik een filmpje toegestuurd van Frank Mercelis, frontman van Eddy et les Vedettes, met wie ik drie seizoenen onderweg was voor Chanson. Une belle histoire. Deze fijne kerels trappen in september een nieuwe tournee af. Zonder mij, maar met bijgevolg meer muziek! Benieuwd. 

Op het filmpje dat Frank toestuurde, zie je het slotmoment van een grote chanson-avond in de Roma, eentje los van de reguliere optredens, met allemaal special guests. Mijn rol beperkte zich tot inzegenen van het feest - met Gainsbourg en de Marseillaise als ik me goed herinner - verder kon ik genieten, al mocht ik op het einde wel even meezingen met het collectieve Pour un flirt. Dat zie je hier. Ik presteer het om de drie regels die mij werden voorbehouden te rateren, al herpakte ik me snel. Je ziet op de achtergrond ook een glimp van drummer Frank van Weddingen, en van hofkapelmeester Geert Hellings, nog ver voor onze Napoleon-periode was dat. Verder flitsen Sandra Kim, Filip Jordens, Kurt Van Eeghem, Pascal Deweze, Helmut Lotti, Nele Bauwens, Jo Lemaire, Gwen Cresens, Nicolas Rombauts en nog anderen voorbij. Wat een feest! 


Terwijl ik hier onder de notenboom in stilte afsteven op het jaar des Here 1400, voel ik enige vreugde en dankbaarheid opwellen. Even, want de stachanovist in mij jaagt me alweer vooruit, de Bourgondiërs wachten niet, of om het met de woorden van Filips de Stoute te zeggen: "Il me tarde".




Geen opmerkingen: